Ierland en de Ierse Wolfshond hebben veel overeenkomsten. In beide wordt hun ongereptheid en puurheid gewaardeerd. De Ierse bevolking staat bekend om zijn vriendelijke inborst en zachtaardige karakter. Weinig rassen zijn zo verdraagzaam en goedmoedig als de Ierse Wolfshond.
Het aanschouwen van Ierland en zijn Wolfshond doet je in gedachten terugvoeren naar tijden van weleer, naar de geschiedenis van het met ontelbare sagen en legenden omgeven volk der Kelten. Van waar de Kelten kwamen is tot op de dag van vandaag niet duidelijk. Men spreekt niet voor niets van het volk dat uit de duisternis kwam.

Voor de oorsprong van de Ierse Wolfshond geldt hetzelfde. Ook deze is in nevelen gehuld. Van wat historische onomstotelijk vaststaat, wordt hier een en ander aangestipt. Het ras, of liever gezegd, de voorlopers van het sinds 150 jaar geregistreerde ras, onmiskenbaar het wolfshond type vertonend, komen we in de loop van de eeuwen tegen onder de namen van "Irisch dog", "Big dog of Ireland", "Greyhound of Ireland" en "Big wolfhunting Greyhound". In alle gevallen wordt bedoeld een ruwharige, in variaties van kleuren voorkomend, grote, imponerende en uitzonderlijke krachtige verschijning, die het meest lijkt op een Greyhound.

De ruwharige, vergrote uitvoering van de Greyhound moest van een soort zijn dat snel genoeg was om een wolf te achtervolgen en krachtig genoeg om hem te overmeesteren en te doden. Hoewel hij zijn naam te danken heeft aan de jacht op de wolf, werd dezelfde soort van hond ingezet voor de jacht op ander groot wild als hert, eland en beer. Dat de Ier over bijzondere kwaliteiten hiervoor moest beschikken mag blijken uit de vele lyrische toedichtingen, de even zovele schilderingen en jachttaferelen en menige sage en legende, die de Ierse wolfshond tot onderwerp hebben.

De benaming Ierse Wolfshond is van vrij recente tijden. De eerste feitelijke weergave van het ras vinden we in391 na Chr. In een brief van de Romeinse Consul Quintus Aurelius Symmachus bedankt hij zijn broer voor de schenking van 7 Ierse honden voor de spelen in de Romeinse arena. Verder teruggaand in de geschiedenis vinden we slechts aanwijzingen voor wat de voorouders van de Ierse Wolfshond zouden kunnen zijn.
Egyptische muur schilderingen, gedateerd 2500 voor Chr., vertonen afbeeldingen van windhondachtige die waarschijnlijk de basis zijn geweest voor de variatie aan moderne windhond rassen. Er moet sprake zijn geweest van een sterke lijn teelt, want het is opmerkelijk hoe typevast de windhond soort is. Slechts variatie op het thema vachtsoort, kleur, hoogte zijn ontstaan door de verschillende selectiefactoren, eigen aan een bepaald land.
Men neemt aan dat het de Kelten zijn geweest die komend van Griekenland en Cyprus, het ras de Ier in Ierland hebben gebracht. Gedurende vele eeuwen kent het ras grote bekendheid en vindt het ook buiten zijn vaderland aftrek bij diegenen die het zich kunnen veroorloven.
Vanaf de 17e eeuw wordt de populariteit van de Ieren allengs schaarser. Een aantal factoren zijn hier debet aan geweest.
Zijn grote gebruikskwaliteiten die tot ver over de landgrenzen bekend raakten waren aanleiding voor een succesvolle export, zodanig dat men op een bepaalde moment bijna uit geëxporteerd was.
Daarnaast heeft het ras zijn tol betaald voor het gebruik van het geweer tijdens de jacht en voor het uitsterven van de wolf. Om volledig te zijn moeten ook voedsel schaarste gedurende bepaalde tijden en de emigratie van grote groepen adel en grootgrondbezitters naar Engeland. Het gevolg van het een en ander was dat slecht enkele hem nog hielden als een soort curiositeit.

Capt. George Augustus Graham of Dursley

1833-1909

Op een bepaald moment was het ras bijna uitgestorven. gelukkig is de culturele erfgoed "de Ierse Wolfshond" bewaard gebleven dankzij de inzet van een kleine groep fanaten die kosten noch moeite gespaard hebben voor de wederopbouw van het ras. De naam die onlosmakelijk is verbonden met de heropbouw is die van Captain George Augustus Graham. 34 Jaar van zijn leven, vanaf 1862, heeft hij gegeven aan het ras en gemaakt tot de soort hond die over de gehele wereld zich verzekerd weet van een vaste schaar liefhebbers.

Captain Graham wist beslag te leggen op nazaten van zeer oude foklijnen die, voor hun registratie betreft, tot 1815 teruggingen. Deze honden waren de basis voor het terugfokprogramma waarbij ook gebruik werd gemaakt van andere rassen als de Schotse Deerhound, de Duitse Dog en de Tibetaanse Dog.

De oprichting van de Ierse Wolfshondenclub in 1884 was de kroon op het levenswerk van Graham. De rasstandaarden werd in 1886 mede door hem opgesteld en is tot op heden, met uitzondering van een wezenlijke aanpassing in de redactie, nog steeds de standaard die door de fokkers en keurmeesters wordt gehanteerd.

Met gemak wordt hier slechts de naam van Captain Graham genoemd. Ten onrechte, daar reeds voordat Graham aanving met zijn werk, gedurende de tijd dat hij bezig was en na zijn leven tot en met de tweede wereldoorlog, er waarlijk pioniers werk door vele andere is verricht. De Ierse Wolfshond die de hoogste eisen stelt aan opfok en onderhoud en dus aan de portemonnee van zijn eigenaar, heeft veel geleden van de beide wereldoorlogen. Het ras heeft zijn voorbestaan te danken aan de ware liefhebbers, die in de moeilijkste tijden zijn doorgegaan met wat schier onmogelijk leek. Elke dag kunnen wij van hun inspanningen genieten door de aanwezigheid van het koninklijke ras van het groene eiland.